O Dinant mało kto słyszał, za to wielu je widziało, choć – całkiem prawdopodobnie – wcale o tym nie wiedząc. Pocztówkowy widok przytulonych do skał kolorowych domków oraz gotyckiego kościoła z cebulastą kopułą odbijających się w tafli rzeki znamy z folderów turystycznych i kartek pocztowych. Nic dziwego- malowniczość i oryginalność pejzażu zjednuje nawet tych dość obojętych na cuda architektoniczno – przyrodnicze. Dla nich z resztą, tak na wszelki wypadek, jest w Dinant też piwo!

• 

Gdzie szukać?

Dinant leży w południowej Belgii, już nie we Flandrii, gdzie znajduje się większość turystycznych hitów tego kraju, ale we francuskojęzycznej Walonii, w regionie Namur, nad rzeką Mozą. Pamiętajcie, że na południu znacznie ciężej przyjdzie nam się dogadać w języku innym, niż francuski. Górnolotne a little namurskiego kelnera dotyczące jego znajomości angielskiego okazało się baaaardzo naciągane.

• 

• 

Jeśli za bazę wypadową lub punkt orientacyjny macie Brukselę, dzieli Was od Dinant plus-minus 100 km. Jeżeli macie to szczęście i zwiedzacie Belgię w kwietniu, polecam po drodze zahaczyć o Hallerbos – niesamowity las, który raz na rok, w kwietniu , na dwa – trzy tygodnie zamienia się w królestwo obłędnie pachnących niebieskich kwiatów.

Czego szukać?

W Dinant może niekoniecznie spokoju, bo za cel słusznie wybierają je sobie zarówno turyści, jak i sami Belgowie. Ale na pewno widoków. Po to przede wszystkim warto odwiedzić miasteczko – i aby wypić doskonałe piwko nad brzegiem Mozy.

Kiedy już nasycimy się pejzażem, spijemy z rozkoszą ostatnią kroplę krieka i nasłuchamy melodyjnego le francais, który w walońskiej odmianie brzmi chyba jeszcze bardziej miękko, wtedy niespiesznie ruszamy w stronę Notre Dame.

Kościół Najświętszej Marii Panny, bo o nim mowa, wywodzi się z XII wieku. Swój żywot rozpoczął jako budowla romańska, Później, w wyniku zniszczeń, dobudowano lub też odbudowano go w stylu gotyckim. Wewnątrz zachwycają wspaniałe witraże.

• 

• 

Zaraz za kościołem znajduje się wybudowana w XI, a przebudowana w XV wieku Cytadela. Za wstęp trzeba zapłacić, i to dość słono (10 euro dorośli, 7 euro dzieci powyżej 6 lat). W cenie zawiera sie wjazd kolejką oraz zwiedzanie wszystkich wystaw. Bardziej aktywni mogą pokusić się o wdrapanie się na górę po kilkuset schodach – i tę właśnie opcję byśmy wybrali, gdyby nie nasze dzieci – nie tyle leniuchowate, co zwyczajnie ciekawe podróży kolejką.

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

Poza widokami nie odkryłam niczego fascynującego. Panorama miasteczka rzeczywiście bardzo przyjemna, co niewątpliwie w dużej mierze było też zasługą pogody (bezchmurne niebo, 23 stopnie Celcjusza w kwietniu!). Wewnątrz Cytadeli znajduje się kilka wystaw. Jedna z nich poświęcona jest wydarzeniom, jakie rozegrały się tam w czasie I wojny światowej: tragicznym walkom Francuzów z Niemcami, zdobyciem warowni przez tych ostatnich i wymordowaniem około 700 mieszkańców miasteczka. W czasie zwiedzania nie pomińcie ekspozycji okopów – choć udawane, dają pewne wyobrażenie o konstrukcji wałów i sytuacji żołnierzy I wojny. Dodatkowo efekt polepszają słabe światła, dające poczucie zagrożenia.

• 

• 

Po zwiedzaniu krótki odpoczynek dla dzieci. Ale krótki. Nie ma łatwo!

• 

Zjeżdżamy z powrotem ponadpięćdziesięcioletnią kolejką. Słońce, choć nie zamierza jeszcze zachodzić, jest już wyraźnie zmęczone całodniowym rozkochiwaniem w sobie ludzi. Zaczynamy myśleć o powrocie.

Cofamy się znów na drugi brzeg Mozy, aby raz jeszcze sfotografować pamięcią pejzaż Dinan. Na moście, choć nie tylko tam, mijamy kilka pomników… saksofonów. Skąd saksofony? Ano stąd, że to tutaj urodził się i mieszkał Adolf Sax, wynalazca saksofonu. Nam nie wystarcza już czasu na Muzeum Adolfa Saxa, jakoś to przeżyjemy.

• 

Dinant słynie jako siedziba słynnego klasztornego browaru Leffe, do dziś pozostającego jednym z najsłynniejszych belgijskich piw. Jeśli już jesteśmy przy belgijskich piwach, pozwolę sobie zauważyć, że być w Belgii i nie spróbować gofrów czy frytek – to grzech. Być w Belgii i nie spróbować czekolady – to wielki grzech. Ale być w Belgii i nie spróbować piwa – to grzech główny.

Włożyłam w ten tekst wiele czasu i pracy, więc będzie mi bardzo miło, jeśli pozostawisz tutaj po sobie jakiś ślad. Może to być komentarz, w którym odniesiesz się do tego, co przed chwilą przeczytałaś lub przedstawisz swoje osobiste doświadczenia. Może być udostępnienie na swoim profilu społecznościowym (wystarczy kliknąć SHARE). Zmotywuje mnie to do dalszej pracy i wyzwoli we mnie cudowne endorfinki. A, i koniecznie polub mnie na FB – dzięki temu będziesz zawsze na bieżąco z nowymi postami. Ściskam.

Kasia